«Είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου!» μας λέει το μικρό μας και λιώνουμε μονομιάς στο άκουσμα αυτής της τόσο γλυκιάς δήλωσης. Τι γίνεται όμως όταν τα αγγελούδια μας μεταμορφώνονται σε μικρά διαβολάκια «εκτοξεύοντας» απαράδεκτες φράσεις, γεμάτα παράπονα και… νεύρα;
Και πάνω που νομίζεις πως όντως είσαι… «η καλύτερη μανούλα του κόσμου», ξαφνικά το μικρό σου δηλώνει με πείσμα: «Δεν σε θέλω για μαμά μου!» Και φανταστείτε πως αυτή είναι μόνο μία από τις διάφορες «ενοχλητικές» εκφράσεις που κατά καιρούς ακούμε από τα –κατά τ’ άλλα– μελιστάλαχτα παιδικά στοματάκια.
Δεν σε θέλω για μαμά μου!
«Κάποιες φορές, ο τετράχρονος γιος μου εκνευρίζεται τόσο πολύ, που φτάνει στο σημείο να λέει πως θα ήθελε μια άλλη μαμά ή ακόμα και μια άλλη οικογένεια…»
Γιατί το κάνει…
Πολλές φορές, όταν τα παιδιά θυμώνουν, λένε λόγια τα οποία ουσιαστικά δεν κατανοούν. Όταν μάλιστα βλέπουν πως αυτό που λένε σας ενοχλεί, τότε το υιοθετούν κάθε φορά που κάτι «δεν τους πηγαίνει καλά».
Πώς να το αντιμετωπίσετε…
Αρχικά, δείτε τη φράση του παιδιού σαν αφορμή για… αυτοκριτική. Σκεφτείτε δηλαδή τη δική σας συμπεριφορά απέναντί του. Μήπως κάνετε κάτι που το καταπιέζει; Μήπως το περιορίζετε και δεν το αφήνετε να εκφράσει τις επιθυμίες ή να ικανοποιήσει τις ανάγκες του;
Απαντήστε του γλυκά και ήρεμα ότι «στις οικογένειες, τα παιδάκια και τους γονείς δεν γίνονται… αλλαγές» χωρίς να δώσετε συνέχεια σε αυτήν του τη δήλωση.
Δεν σ’ αγαπάω!
«Τον τελευταίο καιρό, όταν δεν της κάνω τα χατίρια, η πεντάχρονη κόρη μου λέει ότι δεν μ’ αγαπάει…»
Γιατί το κάνει;
Ακριβώς γι’ αυτό! Δηλαδή, επειδή δεν της κάνετε «όλα τα χατίρια». Φυσικά και σας αγαπάει, απλά πιστεύει πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κερδίσει αυτό που θέλει.
Πώς να το αντιμετωπίσετε…
Σε καμία περίπτωση τα λογάκια αυτά δεν πρέπει να σας κάνουν να νιώθετε άσχημα. Θα έπρεπε όμως και σε αυτήν την περίπτωση να παρακινηθείτε στο να εξερευνήσετε τους λόγους για τους οποίους το μικρό σας έχει αυτές τις αντιδράσεις.
Απαντήστε της ήρεμα και γλυκά: «Σε αγαπάω όμως εγώ».
Έχοντας στο μυαλό ότι η μικρή σας απλά προσπαθεί να κάνει τα πάντα ώστε «να περάσει το δικό της», μπορείτε απλά να αγνοήσετε τη δήλωσή της και να επιμείνετε στην απόφασή σας.
Ρωτήστε την τους λόγους για τους οποίους νιώθει έτσι. Όπως και να ’χουν τα πράγματα όμως, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να «ενδώσετε» στις –παράλογες– απαιτήσεις της για… «να σας αγαπάει» και πάλι!
Είναι δικό μου!
«Ο τρίχρονος γιος μου δεν μοιράζεται με τίποτα τα παιχνίδια του. Κάθε φορά που η μικρή του αδερφούλα ή οι φίλοι του πάνε να παίξουν με κάτι «δικό του», τους το αρπάζει διατυμπανίζοντας ότι το συγκεκριμένο παιχνιδάκι του ανήκει…»
Γιατί το κάνει…
«Τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου δικά μου!» Η αλήθεια είναι πως όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά τόσο πιο δύσκολο τους φαίνεται να μοιράζονται τα πράγματά τους. Αυτό συμβαίνει λόγω του ότι νιώθουν πως δεν μπορούν να «ελέγξουν» όλα τους τα «υπάρχοντα». Όταν όμως καταλάβουν πως μπορούν ανά πάσα στιγμή να έχουν πίσω το παιχνιδάκι που δάνεισαν, τους είναι πολύ πιο εύκολο να το αποχωριστούν.
Πώς να το αντιμετωπίσετε…
Φροντίστε να έχετε στο δωμάτιό του –και όχι σκορπισμένα σε όλο το σπίτι– λίγα παιχνιδάκια τα οποία πρέπει να είναι καθαρά και τακτοποιημένα με όμορφο τρόπο το καθένα στο δικό του χώρο. Έτσι το παιδί θα μπορεί καλύτερα να «τα ελέγχει», κατανοώντας παράλληλα την πραγματική τους αξία.
Παίξτε το παιχνίδι «δικό σου – δικό μου» ανταλλάσσοντας μεταξύ σας παιχνιδάκια. Τη μία θα κρατάει εκείνο το τόπι κι εσείς το αυτοκίνητο και την άλλη θα τα ανταλλάσετε.
Επισκεφθείτε έναν παιδότοπο και αφήστε το να δανειστεί τα «ξένα» παιχνίδια. Έτσι θ’ αρχίσει να συνειδητοποιεί πόσο ωραίο είναι να μοιράζεται κι εκείνο τα πράγματά του όταν κάποιο παιδάκι έρχεται στο σπίτι σας.
Βοηθήστε το να καταλάβει την αληθινή αξία των πραγμάτων. «Ένα παιχνίδι μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί», χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι θα πρέπει να μοιράζει τα πραγματάκια του δεξιά κι αριστερά. Επίσης, «ένας φίλος είναι πολύ πιο σημαντικός από ένα παιχνίδι και άκρως απαραίτητος για να μην παίζουμε συνέχεια μόνοι μας…»
Δεν είναι δίκαιο!
«Κάθε φορά που ζητάω από τον τετράχρονο γιο μου να κάνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτά που κάνει η μεγαλύτερη αδερφή του, π.χ. να πάει για ύπνο πιο νωρίς ή να δει λιγότερες ώρες τηλεόραση, συνοφρυώνεται και μου απαντά θυμωμένα πως αυτό δεν είναι δίκαιο!»
Γιατί το κάνει…
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το παιδί αντιδρά μ’ αυτό τον τρόπο επειδή τη δεδομένη στιγμή νιώθει ακριβώς έτσι. Όσον αφορά π.χ. το κομμάτι του ύπνου, αισθάνεται πως οι γονείς του «παρεμβαίνουν» σε ένα θέμα καθαρά «προσωπικό». Όταν ένα παιδί νιώσει ότι νυστάζει, θα πάει για ύπνο ούτως ή άλλως. Το μόνο που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να δημιουργήσουν «συνθήκες ύπνου» μέσα στο σπίτι (χαμηλό φωτισμό, ήρεμες κινήσεις, χαμηλωμένος τόνος φωνής). Αν πάλι μένει ξάγρυπνο ακολουθώντας το πρόγραμμα των μεγάλων, αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο χρειάζεται περισσότερο ψάξιμο και δουλειά. Σε αυτήν την ηλικία ένα από τα βασικά πράγματα που χρειάζονται τα παιδιά για να νιώσουν ασφάλεια είναι η οργάνωση. Το πρόγραμμα. Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Αν δεν υπάρχουν αυτά, το παιδί μπερδεύεται. Αν πάλι το κάνει επειδή θα ήθελε να του πάρετε ένα ζευγάρι παπουτσάκια σαν αυτά των φίλων του, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα: Θέλει τα συγκεκριμένα παπουτσάκια. Εξηγήστε του ότι προς το παρόν μπορείτε να αρκεστείτε στο ζευγάρι που ήδη έχει και υποσχεθείτε ότι, όταν αυτό χαλάσει, θα του αγοράσετε τα παπουτσάκια που του αρέσουν.
Πώς να το αντιμετωπίσετε…
Ότι κι αν κάνετε, ότι κι αν του πείτε, προσπαθήστε ο τόνος της φωνής σας να είναι ήρεμος και γλυκός.
Το θέλω τ-ώ-ρ-α!
«Η επιμονή και η ανυπομονησία της δίχρονης κόρης μου συχνά με κάνει να βγαίνω από τα ρούχα μου. Οτιδήποτε ζητάει θα ήθελε να το είχε… από χθες!»
Γιατί το κάνει…
«Τα περισσότερα παιδιά –και συγκεκριμένα τα νήπια– δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την έννοια του χρόνου. Είναι κάτι πολύ αόριστο γι’ αυτά» επισημαίνουν αρκετοί ψυχολόγοι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κάθε επιθυμία του μικρού σας πρέπει να είναι… διαταγή για εσάς! Μέσα από την ανυπομονησία του παιδιού αναβλύζει η ορμή του για ζωή, η έντονη επιθυμία να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του. Όταν λοιπόν επιμένει για κάτι, σημαίνει πως πραγματικά το έχει ανάγκη. Σ’ εσάς μένει να αφουγκραστείτε τις επιθυμίες του και να ξεχωρίσετε ποιες από αυτές είναι πραγματικές του ανάγκες.
Πώς να το αντιμετωπίσετε…
Εξηγήστε στο παιδί πως πρέπει να έχει υπομονή για να πετύχει αυτό που θέλει. Επιμείνετε σε αυτό και, αν δείτε ότι συνεχίζει να γκρινιάζει, προσπαθήστε να αποσπάσετε την προσοχή του –όχι βέβαια με πονηρό τρόπο ή λέγοντάς του κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα– κάνοντάς το να σκεφτεί κάτι άλλο.
Επιδοθείτε σε δραστηριότητες που απαιτούν… υπομονή. Π.χ. το ψήσιμο ενός κέικ ή η αποταμίευση για την αγορά ενός υπέροχου ποδηλάτου χρειάζονται χρόνο και υπομονή μέχρι να ολοκληρωθούν.
Όταν το παιδί απαιτεί να κάνει κάτι «τώρα!» προσπαθήστε να μην του δίνετε αόριστες απαντήσεις, π.χ. «Θα το κάνουμε σε πέντε λεπτά», αλλά προτιμήστε πιο συγκεκριμένες, του στιλ «Θα φάμε μόλις έρθει ο μπαμπάς» ή «Θα παίξουμε μόλις τελειώσω το σίδερο». Και φυσικά πρέπει να τηρείτε πάντα αυτό που του έχετε πει.
Δεν με αφήνεις ποτέ να κάνω αυτό που θέλω!
«Η τετράχρονη μικρή μου, κάθε φορά που θα της πω «όχι» σε κάτι, παραπονιέται πως δεν την αφήνω ποτέ να κάνει αυτό που θέλει!»
Γιατί το κάνει…
Όσα «ναι» κι αν πούμε στα μικρά μας, ένα μόνο «όχι» αρκεί για να δουν τα πάντα αρνητικά και να βροντοφωνάξουν πως «ποτέ!» δεν τ’ αφήνουμε να κάνουν αυτό που θέλουν! Ο λόγος; Τα θέλουν όλα δικά τους! Αυτό όμως δεν είναι κάτι που πρέπει να σας προβληματίζει. Τα παιδιά αντιδρούν έτσι, γιατί κάνοντας πολλά πράγματα απαντούν στις διάφορες ανάγκες τους. Ενεργοποιούν τις τάσεις τους. Τα παιδιά μας γεννιούνται ερωτευμένα με τη ζωή, γεγονός που τα κάνει να θέλουν να γνωρίσουν τα πάντα. Να καταπιαστούν και να δοκιμάσουν το καθετί που βλέπουν!
Πώς να το αντιμετωπίσετε…
Θυμίστε της ήρεμα τις τελευταίες φορές που της απαντήσατε θετικά σε κάτι που σας ζήτησε, δείχνοντάς της έτσι ότι η λέξη «ποτέ» δεν έχει θέση στη συζήτησή σας.
Ρωτήστε την γιατί αντιδρά έτσι, επισημαίνοντάς της πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να οφείλεται απλά και μόνο στο ότι της είπατε μία φορά «όχι» σε κάτι που σας ζήτησε. Μπορεί, στην πραγματικότητα, να την έχει πειράξει κάτι άλλο αλλά να μη σας το λέει και να ξεσπάει, τάχα επειδή δεν την αφήσατε να δει για εκατοστή φορά την αγαπημένη της ταινία…
ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ-ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟΥ-ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ-ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
www.myworld.gr
Δημοσίευση σχολίου