Έχετε παρατηρήσει ποτέ τα μωρά όταν προσπαθούν να μάθουν να περπατόυν; Μόνο μέσα σε λίγους μήνες ζωής, προσπαθούν να προχωρήσουν εκατοστό – εκατοστό. Μερικούς μήνες αργότερα, στηρίζονται στα χέρια και στα γόνατά τους και κινούνται μπρος πίσω, προσπαθώντας να συνηθίσουν τη νέα τους θέση και το ύψος. Τα χέρια και τα πόδια τους όμως δεν έχουν ακόμα δύναμη, με αποτέλεσμα να πέφτουν κάτω μετά από λίγο, χτυπώντας τη μύτη ή το σαγόνι τους. Μην ανησυχείτε όμως, πολύ γρήγορα θα σηκωθούν και θα ξαναπροσπαθήσουν.
Οι μήνες περνούν. Σιγά – σιγά τα μωρά προσπαθούν να σηκωθούν χρησιμοποιώντας τα έπιπλα ή άλλα αντικείμενα σαν στήριγμα. Ακόμα πιο προσεκτικά, αφήνονται και χαμογελούν, σαν να λένε: «Κοιτάξτε, χωρίς χέρια!». Και να, πάλι πέφτουν, για να ξανασηκωθούν μετά από λίγα λεπτά και να επαναλάβουν την ίδια άσκηση.
Σύντομα θα γυροφέρνουν όλα τα έπιπλα. Μερικές εβδομάδες αργότερα, θα κάνουν ένα βήμα, χωρίς βοήθεια, από το ένα έπιπλο στο άλλο.
Όταν εμπιστευτούν περισσότερο τον εαυτό τους, θα προσπαθήσουν να κάνουν δύο και τρία βήματα, αλλά κάθε φορά θα πέφτουν κάτω. Θα σηκώνονται πάλι. Μετά θα κάνουν έξι ή εφτά βήματα πριν πέσουν πάλι κάτω. Μετά δέκα ασταθή βήματα πριν πέσουν ξανά.
Ο τρόπος που ένα μωρό ανακαλύπτει καινούργιες ικανότητες, όπως το περπάτημα, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ιουδαϊσμός μας ζητά να μάθουμε μια νέα μιτσβά, που είτε αφορά εμάς και το Θεό, είτε είναι διαπροσωπική και αφορά εμάς και κάποιο άλλο άτομο.
Γενικά, αναζητούμε εμπειρίες που ευνοούν την πνευματική ανανέωση, όταν υπάρχει ένα συναίσθημα δυσαρέσκειας σχετικά με την παρούσα κατάστασή μας. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι, γιατί δείχνει τη ζωτικότητα και την ανάγκη μας για ψυχική ανάταση και βελτίωση.
Σε αντίθεση με τα μωρά, πολλοί από εμάς σταματάμε την προσπάθεια ή χαλαρώνουμε σε περίπτωση που «πέσουμε», δηλαδή όταν η απόπειρα δεν έχει την επιτυχία που περιμέναμε.
Σήμερα, που μεγάλο μέρος από τη ζωή μας μετριέται σε δευτερόλεπτα, απαιτούμε κατά κάποιο τρόπο, την διακοπή μιας κακής συνήθειας ή την κατανόηση μιας νέας μιτσβά, άμεσα. Και όταν αυτά δεν συμβούν, αποκαρδιωνόμαστε και αδρανούμε.
Μια φωνή μέσα μας λέει: «Γιατί αδερφέ, αφού έτσι κι αλλιώς θα ξαναγυρίσεις στα ίδια» ή «Θα αποτύχεις και όλοι θα γελάνε μαζί σου». Η μικρή αυτή φωνή θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να μας απαλλάξει από τις καλές προθέσεις της αυτοεξέλιξης και προόδου στην Εβραϊκή παράδοση. Ένα επιτυχημένο, κατά τα άλλα, άτομο μπορεί να ακινητοποιηθεί ακούγοντας αυτή τη φωνή, βέβαιο ότι θα αποτύχει οικτρά, χωρίς αυτό να περάσει απαρατήρητο.
Αυτή η φωνή που προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο, πρέπει να αγνοηθεί. Γιατί, όπως εξηγεί και ο Χασσιδισμός, οι προσπάθειες εκτιμώνται και αξιολογούνται από το Θεό. Μόνο όσοι δεν προσπαθούν δεν έχουν αποτυχίες και «πέφτουν στα μαλακά».
Την επόμενη φορά που θα έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε κάτι καινούργιο ή θα εμφανιστεί μπροστά μας ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε, πρέπει να θυμηθούμε τα βήματα των μωρών. Όχι μόνο για να προχωράμε αργά. Αλλά, κυρίως, για να σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε κάτω. ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου